İşsizlikten dolayı yaşadığım sıkıntıdan mıdır bilmem içim sıkılıyor, sıkıldıkça kendimi yemeğe vuruyorum.
Birilerine ihtiyaç duyuyorum. Eskiden yalnızlığı çok severken zamanla değişti bu durumum. Yalnızlık bir yük olmaya başladı bende. Sıkıldığımda elbet telefon, internet aracılığıyla iletişim kuruluyor da yanındaymış gibi olmuyor. Zaten olsa da içindeki her şeyi anlatamıyorsun. İçime kapanık biriydim her zaman. Her hissettiğimi anlatamayangillerden :)
Zor dostluk kurabilen, soğuk gibi görünen ve belki de insanların bana yaklaşmayanlardandım, hala öyleyim. Ama ben güvensizim ki insanlara karşı. Kendime bile güvenim yokken insanlara nasıl güvenebilirim ki? En yakınımdan bile darbe yemişken nasıl başkalarına sıcak davranıp güvenebilirim? Ama doğruyu söylemek gerekirse sıcakkanlı, her yere neşe saçan insanlara özenmişimdir. İçten içe keşke öyle biri olsaydım demişimdir her zaman.
Neden bahsediyordum? Dosttan, onlara her şeyimi anlatamamaktan ve yalnızlıktan. İşte böyle soğuk, içe kapanık, güvensiz biri olunca yanında çok fazla dostunda olmuyor. Olanlara da kendini açamadığın için yalnızlıktan kıvranıyorsun. Ne bileyim aklıma bu boş günlerimde ''birileri olsa da yanımda şimdi çıkıp dışarı küçük bir piknik yapsak konuşsak bol bol'' gibi düşünceler geçiyor. Ancak olan 2 dostun da tatilde olunca, çevrende arkadaşın olmayınca evde kalma şıkkını işaretleyip koltukta yatar pozisyonda kitap okumaya veya evde halletmen gereken işlere devam ediyorsun. Yalnız gitmek gibi bir seçenekte var tabi. Kitabı, kulaklıkları alıp da gidebilirsin, güzelde vakit geçirirsin. Ama konuşamazsın ki... Gülüp eğlenirsin ama yanında biriyle piknik yapmak gibisi olmaz.
Diğer bir düşündüğüm şeyse sevilip sevilmediğim. Tabi ki ailem, 2-3 tane dostum dediğim insanlar tarafından sevildiğimi biliyorum. Ama sanırım sevgi açı birisi olduğum için yetmiyor ve sevilmediğimi düşünüyorum. 1 gün sonra ölsem ailem dışında yokluğumu kim fark eder diye düşündüğümde aklıma çokta fazla insan gelmiyor. Gerçek sevgi farklıdır çünkü. Elbet çok kişiyle konuşuruz, arkadaş oluruz. Ama kaç kişinin bizim yokluğumuzda onun hissettiği boşluğa sahip oluruz? Bilmiyorum.
Neyse ki Rabbim var beni yalnızlığımdan kurtaran, seven bir de sanırım kendi içimi azıcıkta açabildiğim için burası oldu.
Yazmak istediğim daha çok şey olurken yine kısa kesip içimdekileri dökemiyorum. Tıkandım kaldım yine. Böyle her şeye dalıp, karma karışık ettiğim bir yazı oldu ama olsun. İçimdekileri bir nebze döktüm. Birazda olsa rahatladım.
Ama galiba bu duyguların çoğu depresyon belirtisi :)
